Een eerste berichtje vanuit Cambodja !
Vanuit bed met de airco aan Omdat we alle twee een hekel hebben aan airco-lucht dachten we dat we deze nooit zouden gebruiken… maar nu zijn we er toch wel erg blij mee
Johan schreef in het vliegtuig:
“30 juni, na vele laatste handelingen - de laatste boswandeling, de hunebedden, de wandeling langsheen de Ourthe, een laatste nachtfilm van de marters, een laatste borsteling van de paarden, een laatste ree op de weg - werd opnieuw alles ingeladen.
Ieder vier koffers, van groot naar klein.
Meubels, boeken, cd’s en zoutlampen blijven opgeslagen in de container die we vulden om naar Dubai te gaan. Samen met de vele dozen die sowieso in België zouden blijven, laten we 35 tot 40 kubieke meter achter. Een groot sinterklaasfeest wacht ons bij terugkomst.
Tijdens de drie maanden in de Ardennen misten we echt niet zo veel.
Beiden reden we weg van ons Ardens huisje met vochtige ogen.
Even zag het er naar uit dat we gingen blijven voor altijd, maar dat komt nog.
Eerst een buitenlands avontuur, bijna een jaar geleden gepland.
Het zou nog een mooie en emotionele dag worden. Van de Ardennen naar Berchem waar we nog enkele spullen bij Lennert achterlaten en waar we Gertjan en Marloes oppikken om ons weg te brengen naar Schiphol.
Opnieuw een laatste keer Antwerpen, een laatste keer de grens naar Nederland over, een laatste keer rechts van de autosnelweg de polders waar Olga opgroeide, Rotterdam, Den Haag en Scheveningen waar ze vele jaren woonde en vele vrienden heeft gemaakt.
Schiphol is leeg.
Mijn kinderen nemen in de regen afscheid, nog eens.
Olga’s broer Ferry met vriendin Suzanne en twee vriendinnen van Olga kwamen speciaal even langs, ook voor een laatste keer.
Afscheid nemen geraak je niet gewoon.
Door lege gangen en hallen worden de beveiligingsbeambten wakker om onze bagage te controleren, de grenspolitie is blij een praatje te kunnen maken.”
Olga :
Wat een reis om hier te komen!
Eerst een Covid-test voor het het visum zouden gaan halen bij de ambassade in Brussel, toen nog eentje voor we het vliegtuig zouden opstappen in Amsterdam en na het landen in de Cambodjaanse hoofdstad Phnom Penh nóg eens een test .
Daar namen ze het “haal het wattenstaafje diep door de keel en de neus” erg serieus: Johan moest kokhalzen en ik heb nog steeds een wondje in m’n neus
In de Ardennen zijn alle Corona-maatregelen een beetje aan ons voorbij gegaan, maar mochten we vergeten zijn dat er zoiets is als een pandemie, dan merkten we dat wel op het vliegveld.
Op Schiphol werd eerst onze temperatuur gemeten alvorens we naar de incheckbalie mochten en achter de douane waren bijna alle winkels en eetgelegenheden gesloten. Gedurende de hele vlucht dien je een mondmasker te dragen en KLM had iedereen een plastic zak met mandarijntjes, stroopwafels en water gegeven voor de hele vlucht om zo min mogelijk langs alle passagiers te hoeven lopen .
Tijdens onze overstap in Zuid-Korea probeerden we te communiceren met het grondpersoneel die een masker, een veiligheidsbril + een complete face shield droegen; dit in combinatie met Aziatisch Engels waar onze oren nog niet aan gewend waren, een uitdaging.
Cambodja telt momenteel in totaal slechts 126 Corona-besmettingen en 0 doden. Of de telling betrouwbaar is durf ik niet te zeggen, maar de regering doet er alles aan om het aantal besmettingen laag te houden.
Zo worden er geen toeristenvisa meer verstrekt en moet iedereen die landt in Cambodja verplicht 2 nachten in “hotelkamer quarantaine” en vervolgens 2 weken in zelf-quarantaine welke afgesloten wordt met weer een Corona-test.
Ook moet iedereen op het vliegveld 3000 dollar afgeven, wat je na de twee weken zelf-quarantaine weer netjes terug krijgt min de gemaakte “Corona-kosten”.
Wij zitten nu op dag 8 van ons verblijf en op dag 13 mogen we ons melden bij het “Khmer Soviet Friendship Hospital” () voor de laatste test.
Johan en ik dachten dat we de zelf-quarantaine op ons verzoek in een hotel zouden doorbrengen, maar de nieuwe baas vond blijkbaar dat we (..of hij) beter af waren in het appartement wat al voor ons voorzien was.
En daar zaten we dan, zonder handdoeken of wc-papier in quarantaine …
Dat vroeg toch om “noodzakelijke verplaatsingen”, die gelukkig toegestaan zijn. Wel heel de tijd met vreselijk mondmasker op (tip: druppeltje eucalyptus erop - lekker verfrissend) en afstand houden.
Essentials werden aangekocht.
Voor mij was dat een waterkoker en een etherische olie diffuser (het ruikt hier nu lekker naar sandelhout), en voor Johan het andere noodzakelijke
Bij veel restaurantjes wordt eerst je temperatuur gemeten voor je binnen mag, zo ook voor het binnengaan van een winkelcentrum, waar je soms ook eerst door een soort desinfectie-douche moet lopen - en er staat in ieder winkeltje ontsmettingsgel voor je handen.
Johan loopt in ons appartement zo ongeveer tegen de muren op, dus is wel blij met af en toe een toegestane “essentiële verplaatsing”.
…Wat hier ook tegen de muren opkruipt is een gigantische kakkerlak die ik op nacht 1 in ons nieuwe huis heb gezien
Toevallig hadden Johan en ik hier de dag ervoor een gesprek over. In een documentaire zagen we hoe er in Bangkok (drukke stad!!) +100.000 tijgerpythons leven Ik zei dat ik spontaan zou neervallen als ik er zo eentje in mijn badkamer zou aantreffen .
Johan zei dat hij slangen niet zo erg zou vinden, maar kakkerlakken daarentegen…
En daar zag ik dan Zaza de Gigantische Kakkerlak ’s avonds laat in de keuken. Mijn neiging om “JOHAN!!” te roepen en op een stoel te gaan staan heb ik onderdrukt en zoals het een goede vrouw betaamt heb ik niets over de kakkerlak gezegd Maar ik heb Zaza toch ook niet gevangen en buitengezet, dus zo’n goede vrouw ben ik toch ook weer niet
Voor onze eerste wandeling buiten hadden we een korte route uitgestippeld op de kaart langs een kanaal. Dachten we. Dit bleek een open riool te zijn. Nog niet eerder was ik zo blij met een mondmasker
Na een paar (lange) dagen te hebben doorgebracht in ons toegewezen appartement hebben we besloten dat we hier toch niet willen blijven wonen. Naast ons is namelijk een gigantisch bouwput waar 18 uur per dag gewerkt wordt - en dus enorme herrie maakt.
Overal wordt trouwens wel gebouwd. Enorm hoge gebouwen veranderen het straatbeeld wat voorheen heel mooi moet zijn geweest. Van de locale bevolking begrijpen we dat dat komt door “de Chinezen”. Zij zijn enorm aan het bouwen en investeren in Cambodja.
De huurprijzen zijn best aan de hoge kant weten we nu. Denk aan Spaanse Costa prijzen en dan een beetje meer. Maar we hebben, denken we, een pareltje gevonden in een rustige buurt!
Vandaag verhuizen we! Dan kunnen we eindelijk onze koffers uitpakken
Onze eerste, zij het oppervlakkige, kennismaking met Phnom Penh is zeer positief. Het vele verkeer rijdt best rustig en ’stil’ (hier zijn ze niet zo gek op toeteren als in bijvoorbeeld India), en er staan in alle straatjes prachtige bomen en de mensen zelf zijn verzot op planten en staan er overal plantenbakken op de ’stoep’. Echt lekker wandelen kun je hier dan weer niet, want als er al een stoep is, staat deze vol met scooters, stalletjes met allerlei koopwaar, en vuilnis. En is het warm!
Denk nat-tot-aan-je-onderbroek-warm. Maar dat went vanzelf wel weer.
De ratten die we hebben gezien waren al helemaal platgereden, en behalve gekko’s niets reptiel-achtigs gezien gelukkig.
De mensen ogen vriendelijk doch afstandelijk. Of dat nu door de Corona komt, kan ik niet zeggen. Het gesproken Engels vind ik over het algemeen slecht, maar nog altijd beter dan mijn Khmer (=Cambodjaans). Want man man wat is dat een moeilijke taal!
We eten hier als Goden… elke wereldkeuken is voorhanden, en we hebben al een paar geweldige vegan superfood cafeetjes ontdekt De FoodPanda (geweldige naam!) bezorgt eten aan huis.
....Dit is toch een behoorlijk lang verhaal geworden voor twee mensen die eigenlijk nog niets gezien of gedaan hebben
Het volgende blog zal vast iets interessanter zijn - Stay tuned
