Terugkeer

In mei zijn we terug in het land.

Opnieuw raadpleging, opnieuw operaties en bevallingen.

Opnieuw zwangerschaps- en Mizanmassage, met theetjes erbij.

Na 4 maanden Ardennen tijdens de eerste lockdown installeerden we ons in een Corona-vrij (?) Phnom Penh. Enkele musea waren gesloten, de scholen bij momenten, slechts hier en daar zagen we een mondmasker. Altijd 30 graden en meer, lekker eten in de toch wel vele vegetarische restaurantjes, zondagsbrunch in de Belgische chocoladeshop, uitstapjes naar Angkor Wat, Kep, Kampot en tropische eilanden.

Via Olga’s vrijwilligerswerk bij Animal Rescue Center konden we eerst een hond en daarna 2 poezen adopteren.

Na enkele maanden werken in een fertiliteitscentrum, waar zakelijke belangen primeerden op de medische, kon ik jonge artsen bijstaan in het pas opgestarte vrouwenziekenhuis Nokor Tep dat jammer genoeg enkele weken geleden werd verkocht aan de regering en omgetoverd in een Covid-19 hospitaal wegens een uitbraak van het virus op 20 februari. Dr.Ing, tevens minister van ‘women's affairs’ - een ministerie dat in Europa ook niet zou misstaan - en de Nokor Tep Foundation beloofden binnenkort een nieuw ziekenhuis voor vrouwen op te starten.

Niet voor mij echter. Nergens vond ik dezelfde voldoening in mijn job zoals in België of tijdens mijn vele vrijwilligersmomenten in Afrika, nu ook al enige tijd geleden.

Dus keren we terug, terug naar de kinderen, familie en vrienden, terug naar 4 seizoenen, terug naar mijn patiënten. Met veel goesting.